عکس| طناب‌کشی در فضا
این رقابتی است که ممکن است هرگز یک برنده آشکار در آن مشخص نشود زیرا این دو کهکشان به خوبی می‌توانند در پایان این رقابت گرانشی با هم ادغام شوند.
کهکشانی که هابل به تصویر کشیده است، کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۵۴۲۷(NGC 5427) است. این کهکشان همراه با کهکشان مارپیچی دیگری با اندازه مشابه به نام ان‌جی‌سی ۵۴۲۶(NGC 5426)، دوگانه آرپ ۲۷۱(Arp271) را تشکیل می‌دهند که در فاصله حدود ۱۳۰ میلیون سال نوری از زمین در صورت فلکی سنبله قرار دارد.
در حالی که ان‌جی‌سی ۵۴۲۶ در این تصویر خارج از کادر است، اثرات آن به وضوح مشخص است. در سمت راست در قسمت پایینی کهکشان مارپیچی، خطی از گاز، غبار و ستارگان دیده می‌شود که از ان‌جی‌سی ۵۴۲۷ دور می‌شوند.
این دو کهکشان که با هم آرپ ۲۷۱ نامیده می‌شوند، حدود ۱۳۰ هزار سال نوری در فضا امتداد دارند که تقریبا ۱.۳ برابر عرض کهکشان راه شیری ما است.
آرپ ۲۷۱ توسط ستاره‌شناس بریتانیایی ویلیام هرشل در سال ۱۷۸۵ کشف شد و به طور گسترده توسط طیف وسیعی از تلسکوپ‌های زمینی و فضایی، از جمله تلسکوپ ویکتور ام‌بلانکو(Víctor M. Blanco) واقع در شیلی مورد مطالعه قرار گرفت.
بلانکو نمای کاملی از این طناب کشی کیهانی بین این دو کهکشان ارائه کرد که به تصویر هابل از ان‌جی‌سی ۵۴۲۷ این امکان را می‌دهد تا به طور کامل در زمینه حل شود.
دانشمندان مطمئن هستند که این تعامل برای چندین میلیون سال آینده ادامه خواهد داشت. آنچه هنوز از مشاهدات آرپ ۲۷۱ مشخص نیست این است که آیا تعامل گرانشی آنها باعث می‌شود که این دو کهکشان به هم نزدیک شوند، برخورد کنند و ادغام شوند یا خیر.
ستاره‌شناسان می‌توانند برهمکنش گرانشی را ببینند که باعث می‌شود گاز بین این کهکشان‌ها به اشتراک گذاشته شود و این باعث شکل‌گیری ستاره‌های جدید می‌شود. بسیاری از این ستارگان جدید را می‌توان در طناب‌کشی کیهانی از گاز و غبار که این دو کهکشان در جریان است، مشاهده کرد.
رصد برهمکنش کهکشان‌ها به دانشمندان نمایی از اتفاقی را می‌دهد که راه شیری و کهکشان همسایه آن، آندرومدا در پیش دارند و در آینده‌ای دور با هم برخورد می‌کنند.
این دو کهکشان مارپیچی با سرعتی در حدود ۱۰۷۹ هزار و ۸۷۰ کیلومتر در ساعت به یکدیگر نزدیک می‌شوند که تقریبا ۴۵۰ برابر حداکثر سرعت یک جنگنده جت F-۱۶ لاکهید مارتین است. اما آنها هنوز ۲.۵ میلیون سال نوری فاصله دارند که باید قبل از ملاقات و ادغام طی ۴.۵ میلیارد سال آینده آن را طی کنند.
وقتی این ادغام اتفاق بیفتد، چه اتفاقی برای منظومه شمسی می‌افتد؟
دانشمندان ادغام کهکشان ما و آندرومدا را در سال ۲۰۰۶ شبیه‌سازی کردند و دریافتند که ممکن است خورشید و منظومه شمسی به سمت سیاهچاله عظیم در قلب کهکشان راه شیری، موسوم به کمان‌ای* Sagittarius A* (Sgr A* پرتاب شود.
پس از این، بسته به اینکه ستاره ما چقدر به سیاهچاله نزدیک شود، دو اتفاق می‌تواند رخ دهد. اگر ستاره ما به اندازه کافی به ابرسیاهچاله ۴.۵ میلیون برابر خورشید نزدیک شود، ممکن است توسط نیروهای گرانشی عظیم آن متلاشی شود.
از طرف دیگر، اگر خورشید در مداری به دور این سیاهچاله بیفتد، ممکن است آنقدر سریع به اطراف بچرخد که به طور کلی از کهکشان راه شیری به بیرون پرتاب شود.
با مطالعه کهکشان‌های دارای برهمکنش دانشمندان می‌توانند شبیه‌سازی‌های بهتری بسازند که به ما نشان می‌دهد آیا منظومه شمسی و خورشید به چه سرنوشتی دچار می‌شوند.
